Ο Παναγιώτης Φασούλας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους καλαθοσφαιριστές της Ελλάδας και ένας από τους κορυφαίους σέντερ της Ευρώπης.
Οι αθλητικές του δραστηριότητες ξεκίνησαν σε ηλικία 15 ετών αφού ήταν ιδιαιτέρως ψηλός για την ηλικία του. Ήταν βασικό στέλεχος της Εθνικής μας ομάδας που κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1987 και μέλος του FIBA Hall of Fame.
Μας μιλάει για τη ζωή του, την αθλητική του καριέρα και την πολιτική του σταδιοδρομία.

Ποια είναι η καθημερινότητα του Παναγιώτη Φασούλα; Πώς ξεκινάει η μέρα του;

Δεν σηκώνομαι κάθε μέρα για να πάω γραφείο, η ασχολία μου αυτή τη στιγμή είναι τα παιδιά μου. Αν και βρίσκονται μακριά καθώς ο γιος μου σπουδάζει στην Αμερική, η κόρη παίζει στην Ισπανία. Μέσα στην ημέρα θα διαβάσω κάποιες ειδήσεις που αφορούν την κόρη μου.
Θα σηκωθώ το πρωί να πάω στον Πειραιά να βρεθώ με κάποιους φίλους. Γενικά έχω μια ήσυχη καθημερινότητα. Είμαι βέβαια πρωινός τύπος, γιατί πιστεύω ότι έτσι κερδίζω όλη τη μέρα. Είναι σημαντικό να αναζητάς πράγματα, τα οποία θα σου κάνουν εντύπωση, είναι ζητούμενο για εμένα.

Στο 25ο All Star OAKA που διοργανώθηκε έγινε η βράβευση σας. Σας αποκάλεσαν ως έναν θρύλο του Ελληνικού μπάσκετ, πες μας δυο λόγια για αυτή την διάκριση.

Είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι που βραβεύτηκαν στη συγκεκριμένη διοργάνωση είναι άνθρωποι που έφτασαν το μπάσκετ σε πολύ υψηλό επίπεδο. Δόξα τω θεώ δεν έχω παράπονο από τις βραβεύσεις, χωρίς αυτό να ακουστεί υπεροπτικό, καθώς είχα την τιμή να έχω αρκετές. Ήταν πολύ σημαντική βράβευση αν και γενικά δεν μου αρέσουν πολύ, γιατί τις θεωρώ μνημόσυνα.
Η αγωνία που έχω είναι το μπάσκετ να συνεχίσει να βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο, να υπάρχουν επιτυχίες και να το αγαπά ο κόσμος και να βλέπεις ότι ασχολείται με το μπάσκετ, κάτι το οποίο έχει ατονίσει τελευταία.

Θα θέλαμε να μας μοιραστείς μια αστεία ιστορία που όταν βρίσκεσαι με συναθλητές σου πειράζεστε και γελάτε.

Αυτά που κάναμε εμείς τότε, αν υπήρχαν τα social media, πραγματικά δεν πιστεύω ότι θα είχε καλή άποψη ο κόσμος για εμάς. (Γέλια)
Υπάρχουν πολλές ιστορίες που έχουν κατά καιρούς ειπωθεί. Αυτό που θέλω να πω εγώ δεν είναι ιστορία αλλά ότι το σημαντικό για εμένα εκείνης της εποχής είναι ότι για πρώτη φορά μια ομάδα ανθρώπων ένωσε όλους τους Έλληνες και όλοι το έζησαν έντονα και χάρηκαν με τη νίκη.

Κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ του ‘87. Μίλησε μας για εκείνη την εποχή, τον παλμό, τα συναισθήματα και το πώς έζησες την εμπειρία αυτή.

Το Ευρωμπάσκετ δεν ήταν μια στιγμή, αλλά ένα ταξίδι που ξεκίνησε από το 1979 και έφτασε μέχρι το 1999. Ήταν η εποχή που μας έχει χαρακτηρίσει όλους μας και δεν υπάρχει μέρα που δεν θα το σκεφτώ.
Από την άλλη υπάρχουν και άλλες επιτυχίες που απλά δεν είμαστε πρώτοι, όπως το Ευρωμπάσκετ.
Η ζωή μου είναι ένα ταξίδι που είχε κορυφώσεις και προς τα πάνω και προς τα κάτω. Και αυτό είναι και το νόημα της ζωής. Η χαρά δεν έρχεται αν δεν νιώσουμε τη λύπη. Τα ευχάριστα πράγματα έρχονται μέσα από ένα ταξίδι, όπου αν δεν αγωνιστείς για να κερδίσεις, πώς θα χαρείς τη στιγμή της επιτυχίας; Δεν μας χαρίζετε τίποτα, αλλά το παλεύουμε. Είμαστε πολύ περήφανοι, γιατί αυτή η προσπάθεια που κάναμε επιβραβεύτηκε και νιώσαμε αυτό το έντονο συναίσθημα το 1987. Θεωρώ ότι η νικη τότε ήταν ένα κορυφαίο συναίσθημα, το οποίο δεν το ζήσαμε μόνο εμείς που παίζαμε αλλά όλοι μαζί.

Στα τόσα χρόνια της αθλητικής σου πορείας ποιον προπονητή ξεχώρισες και σε βοήθησε στην εξέλιξη σου και γιατί;

Όλοι οι προπονητές που είχα την τύχη να είμαι μαζί τους, ο καθένας έχει βάλει το λιθαράκι του. Δεν μπορώ να μην αναφέρω τον άνθρωπο που με ανακάλυψε στην Θεσσαλονίκη τον Ορέστη Αγγελίδη ή τον Ανέστη Μελιβιάρη τον πρώτο μου προπονητή στα εφηβικά του Π.Α.Ο.Κ. Τον Λάκη Τσάβα, ο οποίος ήταν ο πρώτος προπονητής που με έβαλε να παίξω στην ανδρική ομάδα του Π.Α.Ο.Κ.
Τον Κώστα Τουλίπη που έχει συνδέσει το όνομα του με τη μεγαλύτερη επιτυχία του αθλητισμού μέχρι τότε, το ‘87. Τον Γιάννη Ιωαννίδη που με τον Ολυμπιακό μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω ένα δεύτερο ξεκίνημα και μια μεγάλη καριέρα.
Επίσης, δεν μπορώ να μην σκεφτώ τον Jim Albano που είναι ένας θρύλος του παγκόσμιου μπάσκετ και ήμουν για ένα χρόνο μαζί του.
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιος είναι ο πιο σημαντικός. Με μερικούς είχα άριστες σχέσεις με μερικούς πιο κακές, αλλά όλοι έπαιξαν το ρόλο τους για την μπασκετική μου ζωή.

Η κόρη σου η Μαριέλλα παίζει και αυτή μπάσκετ και είναι μέλος της εθνικής μας ομάδας. Πώς νιώθεις που το ένα από τα δύο παιδιά σου ακολούθησε την ίδια καριέρα με σένα και κατά πόσο επεμβαίνεις ή τη συμβουλεύεις γύρω από το μπάσκετ;

Δεν θεωρώ ότι πρέπει τα παιδιά να ακολουθούν τον δρόμο των γονιών.
Ο αθλητισμός είναι αξιοκρατικός, όποιος και να είναι ο γονιός σου, αν δεν είσαι αρκετά καλός δεν θα παραμείνεις.
Προσπαθώ να μην επεμβαίνω πολύ, γιατί είμαι σκληρός και αυστηρός και συνήθως μένω στα λάθη και τι μπορεί να μην έκανε καλά. Βέβαια θεωρώ ότι αυτό την έχει κάνει καλύτερη παίκτρια, αλλά έχει τραυματίσει και τη σχέση μας, μπαμπά – κόρη. Οι γονείς πρέπει και να χαϊδεύουμε λίγο τα παιδιά μας αλλά από την άλλη αν τα χαϊδεύεις δεν γίνονται αυτό που μπορούν να γίνουν. Είναι μια ισορροπία που προσπαθώ να την κρατήσω.

Η Μαριέλλα Φασούλα ακολουθώντας τα βήματα του μπαμπά, μας χαρίζει στιγμές περηφάνιας στην πρωταθλήτρια Ισπανίας Αβενιδα από το 2021 όπως και με την Εθνική μας ομάδα Καλαθοσφαίρισης. Συμμετείχε και στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, ποια είναι τα σχέδιά της για το μέλλον;

Η Μαριέλλα κάνει αυτό που της αρέσει, λείπει από το σπίτι από 17 χρόνων από τότε που πήρε την πρώτη υποτροφία και πήγε στην Αμερική.
Όσο αισθάνεται ότι παίζει σε κορυφαίο επίπεδο νομίζω θα συνεχίσει. Τα όνειρα της είναι να φτάσει όσο γίνεται ψηλότερα, να συνεχίσει να παίζει στην Ευρωλίγκα και σε ομάδες που διακρίνονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Δυστυχώς ή ευτυχώς οι γυναίκες πρέπει κάποια στιγμή να επιλέξουν πώς θέλουν να είναι μετά από 15 χρόνια, ενώ για τους άντρες είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Και αυτό το λέω λόγω βιολογίας και όχι σεξιστικά.
Όταν τη βλέπω να παίζει, να αγωνίζεται και κερδίζει αυτά τα έντονα συναισθήματα της χαράς και της λύπης που είναι πολύ σημαντικά, θεωρώ ότι είναι δώρο για έναν άνθρωπο.

Παναγιώτη έχεις σταματήσει το μπάσκετ πριν τουλάχιστον 20 χρόνια. Και όμως και εσύ και πολλοί από τους συμπαίκτες της εποχής σου είστε ακόμα πολύ αναγνωρίσιμοι και αγαπητοί για αυτά που καταφέρατε. Πως εξηγείς αυτήν στάση του κόσμου;

Χωρίς να το ακουστεί με έπαρση, η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι τον εαυτό μου μη αναγνωρίσιμο. Έχει τα καλά του έχει και τα κακά του. Ο κόσμος θα έρθει με σου μιλήσει όμορφα, αλλά από την άλλη πάντα πρέπει να προσέχεις που είσαι, τι κάνεις, τι λες, να μην πεις κάτι λάθος ή να μην κάνεις κάτι που δεν είναι σύμφωνο με την εικόνα που έχει χτίσει ο κόσμος για εσένα.
Τα νέα παιδιά δεν μας γνωρίζουν, αλλά μου έχει τύχει να περνάει ένας μπαμπάς με το παιδί του και να του εξηγεί ποιος είμαι. Προσωπικά η αναγνωρισιμότητα δεν μου έχει φερθεί άσχημα.

Πόσο σε βοήθησε ο αθλητισμός στην εξέλιξή σου ως άνθρωπο;

Η διαδικασία του να πρέπει να κερδίζεις πάντα και όταν κάτι δεν πάει καλά να το παίρνεις πολύ βαριά δεν ξέρω πόσο βοήθησε στην εξέλιξή μου… Έμαθα να έχω επιμονή στα πράγματα και να προσπαθώ να τα κάνω επιτυχημένα. Το να αποτύχεις να κάνεις κάτι όμως για εμένα προσωπικά είναι ένας μικρός θάνατος.
Επίσης, η αυτογνωσία είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο, όταν κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και βλέπεις ότι δεν είσαι τέλειος.
Πρέπει να ξέρεις ποιος είσαι, να βλέπεις πού έχεις κάνει λάθος, πόσο φταις εσύ αλλά και πόσο ψηλά μπορείς να φτάσεις και τι δυνατότητες έχεις και να μην ρίχνεις τις ευθύνες αλλού.
Ίσως το αυτομαστίγωμα είναι άσχημο για τη διάθεση σου αλλά πολύ χρήσιμο για τη ζωή σου.

Πλέον ασχολείσαι και διοικητικά με το μπάσκετ. Το άθλημα στη χώρα μας πάει προς τη σωστή κατεύθυνση; Πώς βλέπεις τις εθνικές μας ομάδες μπάσκετ;

Έχω μια διαφορετική φιλοσοφία για τι πρέπει να κάνει η ομοσπονδία για το μπάσκετ. Θεωρώ ότι είναι ένα λαϊκό, μαζικό άθλημα και ο σκοπός της ομοσπονδίας είναι να μεγαλώσει τη δεξαμενή των ανθρώπων που παίζουν μπάσκετ και το καθήκον των συλλόγων είναι να βρίσκουν ταλέντα. Πλέον έχει καταργηθεί ο ένας ρόλος.
Το άγχος της ομοσπονδίας είναι να βρει ταλέντα, αλλά δεν πρέπει να είναι έτσι. Το καθήκον της είναι να διαδώσει το άθλημά μας και να αυξήσει τον κόσμο που παίζει μπάσκετ στην Ελλάδα.
Θέλουμε περισσότερους συλλόγους. Το σωματείο είναι αυτό που παροτρύνει τα παιδιά να παίξουν μπάσκετ σε κάθε γειτονιά, πόλη και χωριό.
Ο αθλητισμός έχει πάψει να είναι πλέον η «τρέλα» του παράγοντα που θέλει να κάνει την ομάδα του καλή και να προσφέρει. Πλέον έχουμε πάει σε ένα επαγγελματικό μοτίβο, το οποίο δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Τα σωματεία στο εξωτερικό δεν είναι επαγγελματικά, δεν μπορεί να υπάρχουν μόνο ακαδημίες, πρέπει να υπάρχουν και σωματεία, τα οποία να λειτουργούν προς όφελος των αθλητών.
Τα παιδιά μου που μεγάλωσαν στην Αμερική, είχαμε και σωματεία και ακαδημίες. Υπήρχαν προπονητές τους οποίους τους πλήρωνες για να κάνεις ατομική προπόνηση, αλλά υπήρχε και το σωματείο.
Έχει καταργηθεί πλέον η κοινωνική προσφορά στον αθλητισμό. Δεν είναι δυνατόν να έχει μεταφερθεί το βάρος της άθλησης στο γονιό. Στο εξωτερικό ο αθλητισμός επιδοτείται.

Από μικρός ήσουν πολιτικοποιημένος και ήσουν ένας άνθρωπος με άποψη για το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Διετέλεσες και δήμαρχος Πειραιά. Ποιος στίβος είναι πιο δύσκολος; Ο πολιτικός ή ο αθλητικός;

Η πολιτική είναι μια μαραθώνια διαδικασία, η οποία έχει πολλούς συμβιβασμούς, καθώς πρέπει να ευχαριστήσεις κάποιους και να δυσαρεστήσεις κάποιους άλλους. Θεωρώ ότι όσοι έχουμε γίνει γνωστοί από τον αθλητισμό, μάλλον κάνουμε λάθος όταν εμπλεκόμαστε στην πολιτική σκηνή, σε κομματικό επίπεδο.
Υπάρχουν αυτοί που σε αγαπούν και έχουν μεσαιωνικές προσδοκίες από εσένα και από την άλλη υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν ότι τον Φασούλα τον εκτιμάμε και τον αγαπάμε επειδή έπαιζε μπάσκετ και τώρα ξαφνικά κομματοποιείται.
Υπάρχουν αυτοί που σε συμπαθούν αλλά δεν ανήκουν στον ίδιο πολιτικό χώρο με εσένα, τους οποίους τους βάζεις σε αντιπαράθεση και τους στενοχωρεί.
Πολιτικά υπήρξαν πολλές δύσκολες στιγμές. Ήταν πολύ κουραστικό για εμένα. Έχω αποφασίσει να λέω τη γνώμη μου και δεν με νοιάζουν οι διάφοροι χαρακτηρισμοί, θέλω να νιώθω ελεύθερος να λέω ό,τι θέλω και να μην ακολουθώ πολιτική γραμμή. Δεν μπορώ πλέον. Μου είναι αδιανόητο να πρέπει να διαβάσω το πρωί τις εφημερίδες, για να ξέρω τι γραμμή πρέπει να ακολουθήσω.
Ήταν μεγάλη μου τιμή που εκλέχθηκα Δήμαρχος Πειραιά, μία πόλη που αγαπώ πολύ. Αλλά δεν θα το ξαναέκανα.

Τι θα συμβούλευες τους νέους;

Να διαλέξουν αυτό που αισθάνονται ότι είναι καλοί, να επιμείνουν και να δουλέψουν πάνω σε αυτό. Τίποτα δεν χαρίζεται στη ζωή. Τα εφήμερα εύκολα λεφτά και οι εύκολες επιτυχίες προέρχονται χωρίς προσπάθεια. Η μεγαλύτερη ικανοποίηση που παίρνει κανείς είναι όταν η προσπάθεια που έχει καταβάλλει κάπου ευοδώνεται.
Διαλέγουμε αυτό που είμαστε καλοί και μετά πρέπει να το εξελίξουμε και να το φτάσουμε στο υψηλότερο επίπεδο.

Συνέντευξη στον Γιάννη Θεοδοσιάδη