Ο 38χρονος ηθοποιός Σπύρος Σταμούλης γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Πεύκη. Έχει πτυχίο στις οικονομικές επιστήμες και μεταπτυχιακό στα ναυτιλιακά και σπούδασε και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. 

Έχει συμμετάσχει στις τηλεοπτικές σειρές Κόκκινο Ποτάμι, Άγριες Μέλισσες, Μόλις Χτες, Ιωάννη Καποδίστρια, Το Βραχιόλι της Φωτιάς, Αυτή η νύχτα μένει κ.α. Φέτος τον βλέπουμε στους Πανθέους και στο θέατρο τον βρίσκουμε στο Closer.

Ένας από τους νέους που θα μας απασχολήσει για καιρό καθώς διακρίνεται για το ταλέντο του μας μιλά για τα πάντα. 

Έχετε σπουδές στα Οικονομικά και έχετε κάνει μεταπτυχιακό στα Ναυτιλιακά. Πώς προέκυψε η υποκριτική και τι σας κέρδισε ώστε να ακολουθήσετε τελικά αυτό το επάγγελμα; 

Η υποκριτική ήρθε στη ζωή μου όταν σπούδαζα Οικονομικά. Μου πρότεινε μια φίλη να πηγαίνω σε μια θεατρική ερασιτεχνική ομάδα τα Σαββατοκύριακα και κάπως έτσι ξεκίνησε να δημιουργείτε μια αγάπη προς το θέατρο. Έτσι έδωσα εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και να πέρασα.

Όταν τελείωσα τη Δραματική Σχολή, δεν ήμουν σίγουρος τι ήθελα να ακολουθήσω και προτίμησα να πάρω το πτυχίο μου στα Οικονομικά και να συνεχίσω με τις σπουδές μου κάνοντας ένα μεταπτυχιακό στα Ναυτιλιακά.

Αφού τελείωσα την πρακτική μου στα Ναυτιλιακά μου ήρθε μία πρόταση για τη δραματική σειρά «Ιωάννη Καποδίστρια» και έτσι μετά απο πολλά χρόνια που δεν είχα παίξει, πήρα να την απόφαση να πω ναι και έτσι να δω αν θέλω να ακολουθήσω τελικά αυτό το επάγγελμα. 

Τι είναι αυτό που σας μαγεύει περισσότερο στην δουλειά σας;

Αν και είναι πολλά πράγματα αυτά που μου αρέσουν. Αυτό που μου αρέσει παρά πολύ είναι η ικανότητα του να αφηγείσαι μια ιστορία και το ποσό καλά μπορείς να την αφηγηθείς. Επίσης πολύ ενδιαφέρον είναι οι σχέσεις που μπορείς να δημιουργήσεις μέσα από τη δουλειά με συναδέλφους, είτε στο θέατρο είτε σε γυρίσματα. Έχω την τύχη να συνεργάζομαι με υπέροχους ηθοποιούς, παρότι δεν είμαι πολλά χρόνια σε αυτό το επάγγελμα. 

Η πρώτη σας τηλεοπτική εμφάνιση ήταν στην δραματική σειρά (docudrama)”Ιωάννης Καποδίστριας” όπου παίζατε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Μέσω αυτού σας γνώρισε και το κοινό, μιλήστε μας γι’ αυτή σας την εμπειρία.

Ήταν η πρώτη μου δουλειά και αν δεν με είχε επιλέξει ο σκηνοθέτης, ο Γιώργος Γκικαπέππας και ο Άκης Γουρζουλίδης δεν θα ήμουν ηθοποιός τώρα. Ήταν παρά πολύ σημαντικός ο ρόλος αυτός για εμένα σε αυτή τη σειρά. Η εμπειρία ήταν μαγική και ταυτόχρονα αγχωτική. Είχαμε κάνει γυρίσματα σε αρκετούς ιστορικούς χώρους με αποκορύφωμα το Ναύπλιο στο σημείο που δολοφονήθηκε, το οποίο ήταν κάτι ξεχωριστό. Είναι μαγικό όταν σου δίνεται η ευκαιρία να υποδήσεις ένα υπαρκτό πρόσωπο. 

Για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, σάς είχε επιλέξει και ο σκηνοθέτης κ. Γιώργος Γκικαπέππας. Τι αίσθημα σας είχε αφήσει η συνεργασία αυτή;

Με τον Γιώργο Γκικαπέππα είχαμε εξαιρετική συνεργασία, τον αισθάνομαι φίλο μου. Συνεχίσαμε να συνεργαζόμαστε, καθώς ήταν πολύ ωραία η πρώτη μας συνεργασία. Μαζί συνεργαστήκαμε και στη σειρά «Το Βραχιόλι της φωτιάς», μια σειρά βασισμένη σε αληθινά γεγονότα. 

Μεγάλη σας επιτυχία ήταν και η συμμετοχή σας στο “Κόκκινο ποτάμι ” όπου υποδηθήκατε τον κακό Τούρκο “Μουράτ”. Πώς προέκυψε αυτός ο ρόλος για εσάς και τι σας έχει μείνει ως ανάμνηση του ρόλου;

Αυτή ήταν η δεύτερη τηλεοπτική μου δουλειά. Είχα στείλει το βιογραφικό μου στην υπεύθυνη του κάστινγκ, την Χρύσα Ψωμαδέλλη, έκανα και μια συνάντηση μαζί της και με τον κ. Μανουσάκη και μου δόθηκε ο ρόλος ενός κακού Τούρκου, ο οποίος είχε κάνει διάφορες κτηνωδίες.

Παρότι ο ρόλος ήταν ενός πολύ κακού ανθρώπου, εγώ πέρασα υπέροχα σε όλη τη διάρκεια. Μου άρεσε το γεγονός ότι υπήρχαν πολλές σκηνές δράσεις και έτσι χρειάστηκε να κάνω σκηνική πάλη, ιππασία και να συμμετέχω σε πολύ έντονες σκηνές. Ήταν μια εξαιρετική εμπειρία για εμένα και έχω πολύ καλές αναμνήσεις από εκείνη την παραγωγή. Σίγουρα δεν είναι ευχάριστο να υποδύεσαι έναν βιαστή, ένα κάθαρμα που δίνει διαταγές να καούν άνθρωποι, αλλά από επαγγελματική πλευρά ένιωσα υπέροχα.

Κόκκινο Ποτάμι, Άγριες Μέλισσες, οι Πάνθεοι, Μόλις Χτες και όλα μεγάλες επιτυχίες που αγαπήθηκαν πολύ από το κόσμο. Τι σας έμεινε ως εμπειρία από το καθένα ξεχωριστά; 

Πιστεύω ότι η συμμετοχή μου στο «Κόκκινο Ποτάμι» με βοήθησε πολύ στο να γίνω καλύτερος ηθοποιός. Μακάρι να μου δοθεί ξανά η ευκαιρία να παίξω τον “κακό”, γιατί συνήθως με επιλέγουν για ρόλους πιο σοβαρούς, καθωσπρέπει, με κοστούμι. 

Οι «Άγριες Μέλισσες» ήταν μια τεράστια επιτυχία με παρά πολύ μεγάλη τηλεθέαση με εξαιρετικούς ηθοποιούς. Ήταν τιμή μου που συμμετείχα σε αυτή τη σειρά και με βοήθησε πολύ σε επαγγελματικό επίπεδο όλη αυτή η προβολή. Στην αρχή με είχε κυριεύσει το άγχος, αλλά σιγά σιγά άρχισα να βλέπω βελτίωση στον εαυτό μου. Τα γυρίσματα ήταν πολύ απαιτητικά και έπρεπε να παραχθεί γρήγορα ένας μεγάλος όγκος δουλειάς καθώς παίζονταν τέσσερις φορές την εβδομάδα. Αυτό που κρατάω είναι ότι είχα πολύ στήριξη και από τον σκηνοθέτη, (Λευτέρη Χαρίτο) και από τους σεναριογράφους (Μελίνα Τσαμπάνη και Πέτρο Καλκόβαλη) και από την παραγωγή. 

Αναφορικά με τους «Πανθέους» είναι φοβερό το συναίσθημα να παίζει με άλλους συναδέλφους τους οποίους τους θαυμάζεις και τους εκτιμά, όπως ο κ. Νίκος Χατζόπουλος, ο Θανάσης Κουρλαμπάς. Είναι εκπληκτικό να μπορείς να παρατηρήσεις αυτούς τους σπουδαίους ηθοποιούς της σειράς αυτής επί τω έργω.

Θεωρώ πως έμαθα παρά πολλά από το Μόλις χθες». Επίσης, ήταν πολύ δύσκολα γυρίσματα, αλλά με βοήθησε για τα μελλοντικά γυρίσματα. Θεωρώ ότι είναι κέρδος την κάθε δυσκολία να τη χρησιμοποιείς προς όφελος σου. Αγαπώ πολύ τον Βασίλη Θωμοπούλου και τον Βασίλη Τσελεμέγκο που ήταν οι σκηνοθέτες. 

Πείτε μου ένα κοινό στοιχείο που έχετε εσείς με τον χαρακτήρα που υποδυθήκατε στην σειρά “Άγριες Μέλισσες” του Αλέξη Γραμματικού κι ένα χαρακτηριστικό του που δεν θα υιοθετούσατε ποτέ.

Ένα κοινό χαρακτηριστικό ίσως μπορώ να πω ότι η είναι η δικαιοσύνη, καθώς ήταν πολύ δίκαιος και πιστεύω ότι έχω κι εγώ την αίσθηση του δικαίου. Επίσης, ήθελε να κάνει τον κόσμο καλύτερο. 

Ένα στοιχείο που δεν το θεωρώ αρνητικό, αλλά δεν ξέρω αν θα το έκανα εγώ, είναι ότι θα έδινε και την ίδια του τη ζωή για τα πιστεύω του. 

“Μόλις χθες” ένας χαρακτήρας τελείως διαφορετικός από αυτόν που βλέπαμε πρότινος στις “Άγριες Μέλισσες”. Σας ενδιέφερε να κάνετε έναν ρόλο τόσο διαφορετικό όπου δεν έχει καμία ομοιότητα από αυτού του Αλέξη Γραμματικού ή απλά προέκυψε;

Ήταν μία πρόκληση, όταν μου έγινε η πρόταση από τον Βασίλη Θωμοπούλου. Θεώρησα ότι θα ήταν πολύ ωραίο και ενδιαφέρον, μετά από τον ρόλο που υποδύθηκα ενός πολύ σοβαρού και αδέκαστου εισαγγελέα να υποδυθώ έναν άνθρωπο που αδικεί τους πάντες και κοιτάει μόνο τον συμφέρον του. Είναι γοητευτικό στο επάγγελμα μας να κάνεις διαφορετικά πράγματα και να προσπαθήσεις να αποδόσεις τον κάθε ρόλο όσο καλύτερα μπορείς.

Είστε πλέον γνωστός στο ευρύ κοινό και σας αναγνωρίζουν. Σας έχει επηρεάσει αυτή η αναγνωρισιμότητα στην προσωπική σας ζωή και στην καθημερινότητά σας;

Μπορεί να με χαιρετήσουν στο δρόμο μερικές φορές, αλλά δεν έχει αλλάξει κάτι στην καθημερινότητά μου, ούτε με έχει επηρεάσει. Κάνω ακριβώς τα ίδια πράγματα που έκανα, βγαίνω στα ίδια μέρη. Είναι ευχάριστο να έρθει κάποιος να σου μιλήσει για κάποιο χαρακτήρα που υποδύεσαι ή να εκφράσουν την αγάπη τους και να σου μιλήσουν υποστηρικτικά. Μου δίνει δύναμη αυτό! 

Έχετε δεχτεί ακραίο θαυμασμό και πώς το διαχειριστήκατε;

Έχει υπάρξει κάποιες φορές αλλά δεν είναι ο κανόνας αυτός. Είναι απλά λίγες εξαιρέσεις. Όταν ξεπερνιούνται κάποια όρια, φροντίζω να απεμπλακώ από κάποια περίεργη κατάσταση. 

Ποιες είναι οι πιο όμορφες αναμνήσεις που διατηρείτε από την παιδική σας ηλικία;

Δεν έκανα κάτι πολύ διαφορετικό από τα παιδιά της ηλικίας μου. Μου άρεσε πολύ να παίζω ποδόσφαιρο και μπάσκετ με φίλους. 

Οι πιο ωραίες αναμνήσεις είναι όταν επέστρεφε ο μπαμπάς μου από τα ταξίδια (καθώς ήταν Ναυτικός), και ήξερα ότι για κάποιους μήνες ο πατέρας μου θα ήταν μαζί μου στο σπίτι. Του άρεσε να μαγειρεύει για όλη την οικογένεια και προσκαλούσε συγγενείς και φίλους, όπου μαζευόμασταν όλοι μαζί και κουβεντιάζαμε. Το θυμάμαι σαν τις πιο όμορφες οικογενειακές στιγμές. 

Αυτές είναι οι πιο ευτυχισμένες στιγμές. 

Λόγω του ότι ο πατέρας σας ήταν ναυτικός έλειπε η πατρική φιγούρα από τα παιδικά σας χρόνια; Σας επηρέασε αυτό στην ζωή σας;

Εννοείται πως ένιωθα ότι υπήρχε πατρική φιγούρα καθώς επικοινωνούσαμε. Δεν ξέρω αν με επηρεάσει, γιατί για εμένα αυτή ήταν η δίκη μου πραγματικότητα. Δεν έχω να το συγκρίνω με κάτι άλλο, ήξερα ότι αυτό είναι το επάγγελμα του μπαμπά μου. 

Πώς προέκυψε η αγάπη σας για τα κλασσικά όργανα και την ρεμπέτικη μουσική;

Η ρεμπέτικη μουσική στη ζωή μου μπορώ να μπω ότι μπήκε ένα καλοκαίρι όταν ήμουν 12 ετών, όπου είχα έναν ξάδερφο που έπαιζε μπουζούκι και θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι ότι μου έκανε μαθήματα για να μάθω μπουζούκι. 

Μετέπειτα βέβαια άρχισα να παίζω κιθάρα και δημιούργησα ένα συγκρότημα με φίλους. 

Πιο μεγάλος βέβαια επέστρεψα στο ρεμπέτικο. Η μουσική θέλει πειθαρχία και χρόνο και δυστυχώς δεν έχω αυτήν την περίοδο χρόνο για να ασχοληθώ και να παίξω μουσική. 

Πιστεύετε ότι τα νέα παιδιά απομακρύνονται από την παραδοσιακή μουσική; Θεωρείτε ότι τους είναι πιο εύκολο να ακούν μοντέρνα μουσική, όπως τραπ;

Εγώ βλέπω να βγαίνουν τραγούδια τα οποία έχουν παραδοσιακά στοιχεία μέσα. Θεωρώ ότι ακόμη υπάρχει ενδιαφέρον για την παραδοσιακή μουσική και από νέα παιδιά. Δεν νομίζω ότι θα σταματήσει ποτέ. Σίγουρα υπάρχει η μόδα και κάποια μουσική είδη για κάποια περίοδο θα είναι πιο δημοφιλή στο κοινό της εποχής, αλλά δεν θα σταματήσει η αγάπη του κόσμου για την παραδοσιακή μουσική με οποιαδήποτε μορφή της. Βλέπεις ρεμπέτικα μοτίβα στα νέα τραγούδια. 

Ποια είναι για εσάς η ομορφιά της ζωής;

Για εμένα είναι σημαντικό να έχουμε την αντίληψη και να καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικές είναι κάποιες στιγμές στην καθημερινότητά μας. 

Τι θεωρείτε επαγγελματική επιτυχία;

Επαγγελματική επιτυχία είναι να έχω την ικανότητα και την τύχη με την πάροδο του χρόνου να είμαι ένας καλός ηθοποιός. Να μπορώ να δουλεύω σαν ηθοποιός 30 και 35 χρόνια και να νιώθω γεμάτος από συνεργασίες και ρόλους. 

Γνωρίζουμε την αγάπη σας για τα ζώα μιας και έχετε υιοθετήσει δύο πανέμορφες γάτες. Τι είναι αυτό που αγαπάτε περισσότερο και σας έκανε να επιλέξετε γάτες από κάποιο άλλο ζωάκι;

Στην πρώτη καραντίνα θεώρησα ότι είναι καλή περίοδος να υιοθετήσω ένα ζωάκι και έτυχε μια φίλη μου να έχει υιοθετήσει ένα γατάκι και τη ρώτησα αν είχαν μείνει άλλα αδέρφια και έτσι υιοθέτησα δύο. 

Για το επάγγελμα που κάνω πιστεύω είναι καλύτερο να έχεις γάτα, γιατί λείπω πολλές ώρες από το σπίτι και φοβάμαι ότι ένα σκυλί θα βασανιζόταν. 

Να πάμε και στο πολυβραβευμένο έργο Closer του Πάτρικ Μάρμπερ και σκηνοθεσία του Δημήτρης Αγιοπετρίτη–Μπογδάνου. Ερμηνεία Μιχάλης Λεβεντογιάννης, Βίκυ Παπαδοπούλου, Ναταλία Σουίφτ, Σπύρος Σταμούλης. Το Closer του Πάτρικ Μάρμπερ παραμένει ένα διαχρονικά επίκαιρο close-up;

Ένα έργο που μιλά για τις ανθρώπινες σχέσεις δεν σταματά να είναι επίκαιρο. Το έργο γράφτηκε στα ‘90s και ακόμη και τώρα δεν έχει αλλάξει πολύ η ζωής μας. Όταν το περιεχόμενο του έργου έχει να κάνει με προβληματισμούς και πράγματα που μας απασχολούν, θα συνεχίσει αυτό το έργο να είναι σημαντικό.

Στο συγκεκριμένο έργο θα δούμε για την ματαιότητα και τις παγίδες στις οποίες μπορούν να πέσουν οι ανθρώπινες σχέσεις σωστά; Μίλησε μας λίγο γι’ αυτό και το έργο;

Μιλά για την μοναξιά όπου παρότι έχεις ανθρώπους γύρω σου νιώθεις μόνος και μια ανικανότητα της πραγματικής σύνδεσης ανάμεσα σε δύο συντρόφους. Αυτό που μου αρέσει στο συγκεκριμένο έργο είναι ότι οι πολύ σκληρές αλήθειες που λέγονται είναι παράλληλα γραμμένες αστεία και τόσο ωραία σκηνοθετημένα από τον Δημήτρη Αγιοπετρίτη-Μπογδάνο. Μπορεί να λέμε σκληρά πράγματα κατά της διάρκεια της παράστασης αλλά ο κόσμος να γελάει. Άλλωστε το τραγικό και το κωμικό είναι πολύ κοντά.

Αν “closer” σημαίνει πλησίασμα, τελικά ερχόμαστε πιο κοντά στις απαντήσεις ή πιο στην απομάκρυνση;

Οι ρόλοι του έργου συμπεριφέρονται σαν παιδιά. Ίσως οι χαρακτήρες του έργου δεν έχουν την ικανότητα να καταλάβουν ότι θα μπορούσαν να ήταν κοντά, αλλά είναι χαμένοι στις δικές τους προσωπικές φυλακές που έχουν φταίξει. Έτσι δημιουργείτε και η αίσθηση της ματαιότητας. Οι χαρακτήρες έρχονται κοντά και μετά απομακρύνονται και μετά ξαναέρχονται κοντά και απομακρύνονται πάλι.

It’s closer day και στην Θεσσαλονίκη! Πού θα σας βρούμε αλλά και μέχρι πότε;

Είμαστε στη Θεσσαλονίκη στο Θέατρο Αριστοτέλειον. 

Παρασκευή 22/3 στις 21:00

Σάββατο 23/3 στις 18:00 & 21:00

Κυριακή 24/3 στις 19:30 

Συνέντευξη στον Γιάννη Θεοδοσιάδη