Πριν λίγο καλωσόρισα έναν πανέμορφο αγόραρο στον πλανήτη Γη. Έπιασα το χεράκι του και άπλωσε κι αυτός να πιάσει το δικό μου. Εκεί που με άγγιξε, άφησε μια κηλίδα αίματος σε σχήμα καρδιάς στο γάντι μου. Εκείνη την στιγμή, δεν το πρόσεξα. Ήμουν απόλυτα απορροφημένος στην στιγμή, να τον καλωσορίσω σωστά, να σιγουρευτώ ότι αυτός και η μανούλα του ήταν καλά, να ελέγξω την αιμορραγία και να κόψω τον ομφάλιο λώρο. Αφού πια είχε κλάψει δυνατά 2-3 φορές και ο τοκετός είχε ολοκληρωθεί, κοίταξα το δεξί μου χέρι και βλέπω απάνω στο γάντι μου, μια τέλεια σχηματισμένη κόκκινη από το αίμα καρδιά. Αποστειρωμένος, όπως ήμουν, ζήτησα από μια συνάδελφο που παρευρισκόταν στον τοκετό να βγάλει μια φωτογραφία το γάντι μου. Είμαι στο δρόμο για το σπίτι και δεν μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω.
Κάτι τέτοια όμορφα περιστατικά σου θυμίζουν κάποια μαθήματα που πάντα ήξερες… Η αγάπη είναι από εκεί που ερχόμαστε. Η αγάπη είναι εκεί που πάμε. Και μέσα από την αγάπη, όλος ο πόνος που κουβαλάμε θα μετατραπεί σε γιατρικό. Μην ανησυχείς για τα πάθη του παρελθόντος. Να κοιτάς μπροστά. Το μέλλον έρχεται, κάθε στιγμή, πανέμορφο, φωτεινό, γεμάτο αγάπη. Με μια κόκκινη καρδιά που καίει και απαιτεί να ΕΙΝΑΙ. Να υπάρχει. Σαν αυτόν τον μικρούλη που καλωσόρισα σήμερα. Αποδέξου την. Επίτρεψέ της να υπάρχει στην ζωή σου. Και εκεί μέσα της, θα βρεις έναν φίλο. Και αυτός ο φίλος, είσαι ΕΣΥ.
Να θυμάστε φίλοι μου, το μεγαλύτερο δώρο είναι αυτή η ζωή, το μεγαλύτερο δώρο είναι ότι είμαστε ζωντανοί και υγιείς. Καμιά φορά το θεωρώ αυτονόητο και το ξεχνάω. Έλα, όμως, που ήρθε μια καρδιά μαζί με μια νέα ζωή να μου το θυμίσει. Μόνο το ότι τα έχουμε καταφέρει και είμαστε εδώ είναι δώρο. Και σήμερα αισθάνομαι ευγνώμων που είμαι ζωντανός και σας γράφω αυτό το μήνυμα που μου έδωσε η ίδια η ζωή.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Περιστέρης, Μαιευτήρας-Γυναικολόγος