Η Ευθυμία Γκούλη είναι μόλις 27 χρονών και πρωταθλήτρια στο κολύμπι με διακρίσεις σε παγκόσμια πρωταθλήματα. Γεννήθηκε με μία αναπηρία, καθώς της λείπει το δεξί χέρι από τον αγκώνα και κάτω.
Χωρίς να χάσει στιγμή το χαμόγελο της και την αισιοδοξία της, μοιράζεται μαζί μας πώς ξεκίνησε την κολύμβηση, πώς αντιμετωπίζει την αναπηρία της, τις δυσκολίες του πρωταθλητισμού και τους στόχους της.
Πότε μπήκε για πρώτη φορά στην ζωή σου το κολύμπι;
Γεννήθηκα με μια αναπηρία στο δεξί χέρι, είχα ακρωτηριαστεί από το αγκώνα μου και κάτω.
Ένας ορθοπεδικός συμβούλεψε τη μαμά μου ότι θα ήταν πολύ καλό να ξεκινήσω αθλητισμό για τη σωματική μου υγεία, ώστε να είναι ίσιο το σώμα μου και να μην ατροφήσει η δεξιά πλευρά που έλειπε το μισό μου χέρι. Εμείς επιλέξαμε το κολύμπι, γιατί μπορούσα να γυμνάζομαι ισάξια σε όλο μου το σώμα και ο γιατρός είχε πει ότι ήταν η καλύτερη γυμναστική.
Τεσσάρων χρόνων ξεκίνησα να κολυμπάω πρώτη φορά στη πισίνα. Βέβαια τον πρώτο χρόνο έκλαιγα και δεν ήθελα να πάω. Η φοβία που είχα με το νερό τότε ήταν τα μαύρα φρεάτια που υπήρχαν στην πισίνα. Όταν κατάλαβα ότι μπορώ να είμαι ασφαλής και δεν θα πάω κάτι από τα φρεάτια δεν έλειψα από προπόνηση ποτέ. Ακόμη και με κακές καιρικές συνθήκες (κρύο, έντονες βροχές, χιόνια) ήμουν το μόνο παιδάκι που πήγαινε να κάνει προπόνηση για να μην την χάσω.
Τι είναι η κολύμβηση για εσένα;
Η κολύμβηση είναι όλη μου η ζωή! Από 4 χρονών μέχρι τώρα, που είμαι 27 χρόνων, δεν έχω σταματήσει να κολυμπάω.
Πότε αποφάσισες ότι θέλεις να πας ένα βήμα παραπάνω και να ασχοληθείς με τον πρωταθλητισμό; Τι ρόλο έπαιξαν οι γονείς σου σε αυτό;
Όσο περνούσαν τα χρόνια και εγώ άλλαζα επίπεδο και έφτασα στο προαγωνιστικό, άρχισαν και κουραζόμουν πολύ, γιατί δεν ήταν ισάξια η προπόνηση η δικιά μου με των άλλων παιδιών. Θα έπρεπε να έχω μια μεταχείριση διαφορετική στα μέτρα και στους χρόνους, καθώς δεν μπορούσα να τους φτάσω εύκολα, κάτι που ήταν απολύτως φυσιολογικό.
Στο τελευταίο μου αγώνα που ήμουν 12 ετών -τελευταίος γιατί είχα αρχίσει να σκέφτομαι να δοκιμάσω κάτι άλλο- με είδε ένας προπονητής (ο προπονητής που έχω πλέον εδώ και χρόνια) και θέλησε να μιλήσει στους γονείς μου για έναν άλλο τομέα του αθλητισμού αυτόν των Παραολυμπιακών Αγώνων, όπου θα μπορούσα να συναγωνίζομαι άτομα που έχουν αναπηρία, ώστε να αξιολογούμαι ισάξια στους αγώνες και στους χρόνους μου.
Ο προπονητής μου είχε γνώσεις πάνω σε αθλητές με αναπηρία και γι’ αυτό και ήθελε να με πάει ένα βήμα παρακάτω, γιατί ήξερε ότι αλλιώς θα εμένα στάσιμη. Έτσι σε ηλικία 12 ετών ξεκίνησα πρωταθλητισμό μαζί με τον προπονητή μου Νίκο Βέζο, τον οποίο έχω μέχρι και σήμερα. Τον έχω σαν μπαμπά μου.
Οι γονείς μου ήταν θετικοί, εμπιστεύτηκαν τον προπονητή μου και ήθελαν να με δουν να πηγαίνω ένα βήμα παραπέρα.
Πόσο εύκολο είναι να διαγωνίζεσαι με αρτιμελή άτομα;
Δεν ήταν για εμένα αυτό πρόβλημα. Το μόνο που με δυσκόλευε ήταν ότι δεν μπορούσα να κάνω τους χρόνους που έκαναν οι αρτιμελείς, οπότε στις προπονήσεις εμένα λίγο πίσω.
Το καλοκαίρι του 2021 συμμετείχες στους Παραολυμπιακούς του Τόκιο και με μεγάλη επιτυχία κατέκτησες την 8η θέση. Μίλησε μας γι’ αυτή σου την εμπειρία.
Ήταν μια δύσκολη χρόνια καθώς είμασταν εν μέσω καραντίνας. Μόλις μου ήρθε η απάντηση ότι είμαι μέλος της Παραολυμπιακής Ομάδας για το Τόκιο, ένιωσα μεγάλη χαρά. Και πιο συγκεκριμένα μόλις πήρα στα χέρια μου το καρτελάκι που έδειχνε ότι ανήκω στην ομάδα και μπήκα στα Ολυμπιακά χωριά, ανατρίχιασα! Ήταν η καλύτερη χρόνια μου, μου άρεσε παρά πολύ όλη η εμπειρία που έζησα. Είχα πολύ άγχος και όταν τερμάτισα, περίμενα στην άκρη του τοίχου να δω αν θα πρασινίσει η λωρίδα μου που αυτό θα σήμαινε ότι περνούσα στο τελικό. Η στιγμή που πρασίνισε είπα μέσα μου «Τα κατάφερα!». Στο τελικό πήγα και το ευχαριστήθηκα με την καρδιά μου και το πανηγύρισα λες και βγήκα πρώτη. Ήμουν πανευτυχής και συγκινημένη! Απλά δεν μπορούσα να το ευχαριστηθώ όπως θα ήθελα, γιατί λόγω μέτρων της καραντίνας, ήμουν μόνη μου στο Τόκιο, ο προπονητής μου και οι γονείς μου ήταν εδώ και επειδή μετά από μία μέρα έπρεπε να επιστρέψω Αθήνα.
Manchester του 2023 Allianz Para Swimming Would Championship, ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα ιδιαίτερο για εσένα με μια κούρσα στα 100 μέτρα πρόσθιο που σου εξασφάλιζε μια θέση στον τελικό του παγκόσμιου. Δυστυχώς η κριτής των αγώνων σε ακύρωσε στα προκριματικά. Πώς ένιωσες; Μίλησε μας γι’ αυτό.
Η αλήθεια είναι ότι όταν άκουσα την απόφαση πάγωσα. Ήμουν καλά προετοιμασμένη και πιστεύαμε ότι αν πάνε όλα καλά μπορούσα να είμαι στον τελικό και να διεκδικήσω για ακόμη μια φορά το όριο. Τις 10 μέρες που ήμασταν εκεί μέχρι να φτάσει η μέρα του αγώνα μου, βλέπαμε περίεργες συμφορές προς την Ομάδα μας ως Εθνική Ελλάδος. Οι κριτές βλέπαμε ότι μας είχαν στη μπούκα και ήταν πολύ αυστηρή με όλους τους αθλητές της Εθνικής Ελλάδος.
Φτάνει η μέρα του αγώνα και ενώ τερματίζω και βλέπω ότι με βάση του χρόνου μου περνάω στο τελικό, με ακυρώνουν.
Παρότι κάναμε ένσταση και υπήρχαν και φωτογραφίες και βίντεο για να δουν ότι όντως ήμουν σωστή, η ένσταση δεν έγινε δεκτή. Ένιωσα ότι με ακυρώνουν σαν άνθρωπο και όχι σαν αθλήτρια. Είδα όλη τη χρόνια που είχα τόσο κοπιάσει να περνάει από μπροστά μου. Ήταν άδικο γιατί δεν έφταιγα.
Βλέπουμε να δίνεται πάντα περισσότερη βάση και προβολή στους Ολυμπιακούς σε σχέση με τους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Ποια είναι η άποψη σου πάνω σε αυτό το θέμα; Είναι κάτι το οποίο σε στεναχωρεί σαν αθλήτρια του κλάδου αυτού;
Προσωπικά δεν με επηρεάζει. Όντως η διαφορά της προβολής των Ολυμπιακών Αγώνων με τους Παραολυμπιακούς είναι αισθητή. Νομίζω σιγά σιγά προσπαθούν να μην υπάρχει αυτή η διαφορά και να είμαστε όλοι ίσα αρτιμελείς και μη. Θεωρώ ότι φέτος θα γίνει για καλό και θα υπάρχει μεγαλύτερη προβολή.
Πώς βιοπορίζεται η Ευθυμία Γκούλη; Το κράτος στηρίζει οικονομικά έναν αθλητή να συμμετάσχει σε διοργανώσεις και Παραολυμπιακούς;
Το κράτος είναι ανύπαρκτο! Δεν βοηθάει καθόλου, είναι στάσιμο. Η μόνη που μπορεί να βοηθήσει είναι η ομοσπονδία σου, αν έχει χρήματα, καθώς φέτος η δίκη μου ομοσπονδία, παρότι έχω πιάσει τα όρια πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος με πέταξε εκτός. Έτσι, καλούμαι εγώ να καλύψω όλα μου τα έξοδα τα οποία είναι κάποιες χιλιάδες ευρώ.
Αυτό που θα ήθελα να αναφέρω είναι ότι είμαι ευγνώμων για την Παραολυμπιακή Επιτροπή, και θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Πρόεδρο.
Επίσης, βοήθεια μπορείς να έχεις από τους χορηγούς. Είναι σημαντικό να υπάρχουν χορηγοί και να προσφέρουν βοήθεια στους αθλητές.
Έχεις δει κάτι στο εξωτερικό που σε έχει εντυπωσιάσει και θα ήθελες να υπάρχει και εδώ στο κομμάτι αναπηρίας αλλά και του αθλητισμού;
Στο εξωτερικό είναι όλα διαφορετικά. Πραγματικά πιστεύω ότι έχουμε κορυφαίους αθλητές στην Ελλάδα, τους οποίους το κράτος παραπετά και δεν τους βοηθάει. Στο εξωτερικό κάνουν τα πάντα για να βοηθήσουν το κομμάτι του αθλητισμού. Ακόμα και 8ος να βγεις θα έχεις κάποια οικονομική επιβράβευση, εδώ με το ζόρι διορίζουν κάποιους αθλητές. Το κράτος το μόνο που κάνει είναι να σου δίνει μια πλακέτα, αλλά δυστυχώς δεν είναι αυτός τρόπος να τιμάς τους αθλητές σου.
Πώς κύλησαν τα παιδικά και εφηβικά σου χρόνια; Αντιμετώπισες δυσκολίες λόγω της αναπηρίας σου;
Έχω υπέροχες παιδικές αναμνήσεις. Ήμουν πολύ τυχερή καθώς μεγάλωσα σε μια οικογένεια που με υπεραγαπούσαν και δεν με έκαναν ποτέ να νιώσω ότι λόγω της αναπηρία μου δεν θα μπορέσω να κάνω πράγματα ή ότι είμαι ξεχωριστή. Η μαμά μου με είχε προετοιμάσει για το τι σχόλια μπορεί να ακούσω στο σχολείο, όποτε με είχε θωρακίσει έτσι ώστε να μην στενοχωριέμαι και να μπορώ να απαντάω στα παιδιά. Έμαθα να κάνω τα πάντα με το ένα χέρι.
Γεννήθηκες με αναπηρία, αντιμετώπισες ποτέ περίεργα βλέμματα ή και μπούλινγκ; Και αν ναι πως το αντιμετώπισες;
Πάντα υπήρχαν και υπάρχουν περίεργα βλέμματα. Δεν τους κατηγορώ γιατί καταλαβαίνω ότι είναι μια αναπηρία που φαίνεται έντονα. Όμως, εμένα δεν με επηρέασε. Πάντα όταν έμπαινα σε μια νέα παρέα, ακόμα και όταν δεν με ρωτούσαν (από διακριτικότητα) για την αναπηρία μου, εγώ μόνη μου ήθελα να τους πω για να ξέρουν και να μην έχουν καμία απορία. Τους προλάβαινα. Δεν είχα ποτέ κόμπλεξ!
Δεν έχω δεχτεί μπούλινγκ, δεν με εκφόβισα αν ποτέ.
Περίγραψε μας την καθημερινότητα σου.
Έχω καθημερινά (Δευτέρα – Σάββατο) προπόνηση πρωί και απόγευμα. Δεν έχω διοριστεί κάπου, όποτε δεν δουλεύω, είμαι απλά με ένα μικρό επίδομα αναπηρίας που παίρνω. Η φετινή χρονιά είναι αρκετά πιεστική, όποτε δεν υπάρχουν περιθώρια. Είμαι συγκεντρωμένη στο στόχο μου.
Πήρες το πτυχίο σου στα ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Θα ήθελες στο μέλλον να ασχοληθείς με την δημοσιογραφία; Σου έχει γίνει κάποια πρόταση;
Αυτό που με έχει κερδίσει είναι το ραδιόφωνο. Δεν μου αρέσει να είμαι σε μια οθόνη και να κάνω τηλεόραση. Δεν μου έχει γίνει κάποια πρόταση, αλλά αν μου γινόταν από ραδιόφωνο θα ήθελα πολύ. Βέβαια αυτή τη στιγμή δεν γίνεται, γιατί το ωράριο μου είναι περιορισμένο λόγω των προπονήσεων.
Υπάρχει κάτι που σε στεναχωρεί;
Με στενοχωρούν όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα. Δεν μπορώ να ανοίξω πλέον την τηλεόραση και είναι πολύ λυπηρό. Ελπίζω αυτήν την κρίση να την ξεπεράσουμε και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Νομίζω πως έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας και αυτό με θλίβει.
Υπάρχει ένα μήνυμα που θα ήθελες να περάσεις;
Να μην σταματήσει κανείς να ονειρεύεται! Μπορεί να περνάμε δυσκολίες κατά καιρούς, αλλά έτσι γινόμαστε και πιο δυνατοί. Να το βάζουμε κάτω. Να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας και να μην επιτρέπουν σε κανέναν να μας μειώνει.
Έχεις κάνει φιλίες μέσα από τον αθλητισμό; Θα ήθελες να μας πεις για τους φίλους σου και τι αγαπάς σε αυτούς;
Έχω φίλους μέσα από τον αθλητισμό. Έχω φίλους από όλη την Ελλάδα αλλά και από διαφορά μέρη του κόσμου. Είμαι πάντα βέβαια επιφυλακτική αλλά έχω στη ζωή μου άτομα που έχουν να μου δώσουν πολλά, όπως κι εγώ σε αυτά.
Πώς είναι ο ιδανικός σύντροφος για εσένα;
Για εμένα ο ιδανικός σύντροφος είναι αυτός που θα σέβεται αυτό που αγαπάς, θα σε εμπιστεύεται και θα σε βοηθά να εξελίσσεσαι και να πηγαίες ένα βήμα παραπάνω. Ο σεβασμός είναι πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό!
Ασχολείσαι αρκετά με τα Social Media και πολλά από τα βίντεό σου έχουν γίνει viral. Πώς προέκυψε αυτό;
Ξεκίνησα να ασχολούμαι κυρίως στην καραντίνα, γιατί ήθελα ο κόσμος να γνωρίσει εμένα και το κομμάτι της αναπηρίας γενικότερα. Υπήρχαν πολλές απορείς και θεώρησα ότι αν απαντήσω στον κόσμο και λύσω τις απορίες τους, τότε να μην βλέπουν μια ανοησία τόσο περίεργο, λες και είσαι εξωγήινος.
Τι ερωτήσεις σου κάνουν συχνά τα παιδάκια;
Έχουν πολλές σχετικά με την καθημερινότητα. Πώς τρώω, πώς ντύνομαι, πώς λούζω τα μαλλιά μου, πώς ξυρίζομαι, πώς κολυμπάω; Για εμένα αυτά είναι απλά καθημερινά πράγματα αλλά τους φαίνονται περίεργα. Κάθομαι πάντα και απαντάω και ασχολούμαι γιατί πώς αλλιώς θα σε καταλάβουν και θα ωριμάσουν;
Ποιος είναι ο επόμενος στόχος που έχεις βάλει;
Το Παρίσι! Θα παλέψω πολύ σκληρά μέχρι και τον Ιούνιο για το αποτέλεσμα που θέλω. Θέλω να το ζήσω και ελπίζω να είναι η τύχη με το μέρος μου.
Συνέντευξη στον Γιάννη Θεοδοσιάδη