Βελτιώνοντας τις σχέσεις με τα παιδιά μας

You are currently viewing Βελτιώνοντας τις σχέσεις με τα παιδιά μας

Συχνά αισθάνονται πως τα γεγονότα τους ξεπερνούν. Αγωνιούν, φοβούνται και νιώθουν αδυναμία να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες. Πολλές φορές πασχίζουν από την μία να προστατεύσουν τα παιδιά τους και από την άλλη να τους δώσουν εκείνες τις ευκαιρίες που θα τους επιτρέψουν να ενηλικιωθούν.

Οι γονείς αντιμετωπίζουν καθημερινά πλήθος ερωτήσεων και αγωνιώδεις καταστάσεις για τα παιδιά τους.


Σημαντικά ζητήματα στη διάρκεια ζωής των παιδιών μέχρι την ενηλικίωση τους είναι :

o Να παίρνουν σωστές και λειτουργικές αποφάσεις για την ζωή τους.
o Να μάθουν από τι επηρεάζονται και πώς να αντιστέκονται σε αρνητικές επιρροές και πιέσεις.
o Να καλλιεργήσουν την αυτοεκτίμηση τους.
o Να αναγνωρίζουν και να επεξεργάζονται τα συναισθήματα τους.
o Να βοηθηθούν στην αναζήτηση της ταυτότητας τους.
o Να διαχειρίζονται δύσκολες καταστάσεις της ζωής.
o Να αποκτήσουν αυτονομία.

Επομένως οι γονείς καλούνται:

o Να κατανοήσουν τα ψυχοκοινωνικά χαρακτηριστικά κάθε παιδιού.
o Να αναγνωρίσουν τους τρόπους συνύπαρξης και επικοινωνίας μέσα στην οικογένεια και να εξοικειωθούν με εναλλακτικούς τρόπους επικοινωνίας.
o Να αναγνωρίζουν τα ιδιαίτερα μηνύματα στη συμπεριφορά του παιδιού.
o Να αυξήσουν το βαθμό αυτογνωσίας αναφορικά με τον τρόπο που λειτουργούν ως μέλη της οικογένειας
o Να αναγνωρίσουν και να επεξεργαστούν τα συναισθήματα που διακινεί ο γονεϊκός ρόλος και να εκφράσουν τις προσωπικές τους ανάγκες.


Η επικοινωνία, η αγάπη, η αποδοχή και η κατανόηση που προσφέρει η οικογένεια, είναι πρωταρχικά στοιχεία για την ισορροπημένη ανάπτυξη της αυτοεκτίμησης και προσωπικότητας του παιδιού.

Ένα οικογενειακό περιβάλλον οφείλει να σέβεται το παιδί, τα δυνατά του σημεία, αλλά και να αποδέχεται τις αδυναμίες του χωρίς άγονη κριτική, αφήνοντας έτσι το παιδί να ξεδιπλώσει τις αρετές του και να βελτιώσει τις αδυναμίες του. Με αυτόν τον τρόπο η οικογένεια θα διαμορφώσει ένα άτομο ευτυχισμένο, δυνατό, που θα εμπιστεύεται τον εαυτό του, θα έχει φωνή και θα μπορεί να λέει όχι στις προκλήσεις.

H στάση των γονέων έχει πρωταρχική σημασία για τη ζωή του παιδιού. Οι γονείς διδάσκουν καλύτερα με το παράδειγμά τους, παρά με τα λόγια, τις συμβουλές και τη διδασκαλία τους.

Ακούμε προσεκτικά τι θέλουν να μας πουν τα παιδιά μας και δε τα διακόπτουμε πριν ολοκληρώσουν. Δίνουμε τον χρόνο να ολοκληρώσουν τη σκέψη τους, να μιλήσουν για τα συναισθήματα τους. Προσπαθούμε, να μην τα γεμίζουμε με ερωτήσεις και να μην αλλάζουμε θέμα. Απλά τα ακούμε! Οι γονείς που αφιερώνουν χρόνο και δείχνουν προσοχή στο παιδί όταν μιλάει, του στέλνουν το μήνυμα ότι το σέβονται και το αντιμετωπίζουν ισότιμα.

Σημαντικό είναι να χαρακτηρίζουμε συμπεριφορές και όχι το ίδιο το παιδί. Για παράδειγμα λέμε «Είναι ανεύθυνο που έκανες την τάδε πράξη» αντί να πούμε «Είσαι ανεύθυνος!». Το ενθαρρύνουμε, ώστε να καταλάβει ότι πιστεύουμε στις δεξιότητες και τις ικανότητες του και έτσι θα αντιμετωπίζει τις δυσκολίες με περισσότερη σιγουριά. Τα αρνητικά σχόλια μειώνουν την αυτοεκτίμηση. Είναι πολύ πιο χρήσιμο να πούμε π.χ. «Καλή προσπάθεια. Κάθε φορά τα καταφέρνεις όλο και καλύτερα».

Ο γονέας έχει την ευθύνη να μάθει στο παιδί πως η προσπάθεια είναι απαραίτητη για την επιτυχία. Δεν πρέπει να κάνει αυτός πράγματα που μπορούν να κάνει μόνο του. Η υπερπροστασία μπορεί να προκαλέσει ένα αίσθημα ανασφάλειας ή τεμπελιάς, με αποτέλεσμα τα παιδιά να μαθαίνουν να εξαρτώνται από τους γονείς και να περιμένουν να τα κάνουν όλα αυτοί.

Είναι κρίσιμο ο γονιός να έχει πάντα στο νου του πως δέχεται και αγαπά το παιδί του όπως είναι, κι όχι όπως θα ήθελε να είναι, προβάλλοντας επάνω του δικά του απωθημένα ή μη εκπληρωμένα του όνειρα και φιλοδοξίες.

Σε μία συζήτηση με το παιδί του, ο γονιός οφείλει να τονίζει τα θετικά του παιδιού. Με αυτόν τον τρόπο του μαθαίνει να δέχεται τα προτερήματα του, όπως και τις αδυναμίες του. Επίσης, το παιδί νιώθει σημαντικό άτομο, στις περιπτώσεις που οι γονείς ρωτούν τη γνώμη τους για ένα θέμα και την ακολουθούν.

Όλα τα παραπάνω φαίνεται να συμβάλλουν με θετικό τρόπο στην ανάπτυξη αυτών που ονομάζουμε «προστατευτικοί παράγοντες» για την προσωπικότητα του παιδιού και την κατάκτηση της συναισθηματικής του ωριμότητας και αυτάρκειας.


του Βλαδίμηρου Λεωνίδη